Saint Nicolas

"Weet je dat hij dezelfde stem heeft als oom P." zei ik tegen mijn moeder toen we met z'n allen enthousiast Sinterklaas uit stonden te zwaaien. Ik kan het me nog levendig herinneren, het was op Sinterklaasavond en ik moet zo'n jaar of 6, 7 zijn geweest.
Wat m'n moeder geantwoord heeft, dat weet ik niet meer, wel dat dit het begin was van het einde van mijn geloof in Sinterklaas. Of misschien was het wel een bevestiging van een vaag vermoeden dat ik al een tijdje had, doordat de Sint die bij ons in het dorp kwam voor geen meter leek op die van de tv en al helemaal niet op die derde op school en dat dat dan zogezegd hulpsinten waren. Dat leverde al grote vraagtekens op.

Een paar jaar eerder vierden we Sinterklaas met de hele familie op de boerderij van mijn opa en oma.
Dat van die boerderij voegt niks toe aan het verloop van het verhaal maar het is ook iets wat ik me nog erg goed herinner, ik zie mezelf nog staan daar in de kamer.
Wij, m'n broertje en ik, kregen Bert en Ernie poppen. Of beter gezegd, mijn broertje kreeg een Ernie pop en ik een Bert pop.
En daar zat het hele probleem. Ernie was veel grappiger en lolliger en niet z'n sullige zeurdoos als Bert. Tenminste zo zag ik dat toen. Met Ernie kon je tenminste lachen. Waarom kreeg ik Bert? Dat zat me toch echt niet lekker.
Om het hele leed wat te verzachten, probeerde m'n moeder het geheel nog wat op te vrolijken door onder andere een neus voor de Bert pop te haken. (Ernie had een 'echte' neus en die van Bert was erop geverfd) Maar het hielp niet veel. Het kwaad was al geschied.

Nu ga ik hier echt geen beklag doen over m'n zogenaamde traumatische ervaringen met de Sint. 
Integendeel ik heb geweldige herinneringen aan dit feest;
op zaterdagmorgen de intocht kijken met meestal nog een restje snoep van Sint Maarten, de spanning van het schoen zetten en het afwachten van de komst van de Sint op pakjesavond. 
Het bellen aan de deur, de pepernoten die door de kamer vlogen en eenmaal bij de deur aangekomen de Sint en Piet die in geen velden of wegen meer te bekennen waren. De grote zak vol met cadeautjes.
Het niet naar de wc durven gaan (want dan moesten we door de donkere hal), want bang om tegen een verdwaalde Piet aan te lopen.

Hier in Frankrijk wordt Sinterklaas weinig tot niet gevierd en al helemaal niet zo uitbundig als in Nederland. Dat is best wel jammer helemaal nu ik zelf kinderen heb.
Om ze toch een beetje van deze traditie mee te geven kijken we ieder jaar de intocht en af en toe het Sinterklaasjournaal. De schoen wordt een paar keer gezet en we eten pepernoten. Ook lezen we veel boeken.

Onze laatste aanwinst is het boekje van Herman Finkers. Sinds ik in Frankrijk woon volg ik hem eigenlijk niet meer maar in z'n begintijd vond ik hem geweldig. (Kennen jullie dat stukje van die kussentjesverkoper in de V&D? Zo grappig!)
Dit Sinterklaasboekje is erg leuk met de kenmerkende humor van Finkers.

"Het gebeurde allemaal op een sinterklaasavond, lang, heel lang geleden.
Zo lang geleden dat Sinterklaas nog maar één Zwarte Piet had en z'n baard nog niet helemaal wit was. Dus kun je nagaan hoe lang geleden.

Het was die sinterklaasavond, lang geleden, niet alleen erg koud maar ook nog eens gloepens glad. Sint en Piet hadden het paard nog wel speciaal winterhoefijzers ondergedaan.............."

Een fijn Sinterklaasweekend allemaal!